Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΤΟΥ 1955 – 1959

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ επίστευαν στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, μα πάνω από όλα επίστευαν στον Θεό. Ήσαν οι περισσότεροι παιδιά του Κατηχητικού, εξομολογούντο, και εβίωναν την πίστη τους. Γι’ αυτό ήσαν έτοιμοι για το μαρτύριο, τα βασανιστήρια, την θυσία. Σε μιά εποχή κατά την οποία τα παιδιά μας τρέφονται με σκουπίδια από την τηλεόραση, καλό είναι να θυμηθούμε αυτά τα πρότυπα ηρώων και να τα προβάλουμε ες αεί (για πάντα).

Ο ηρωϊκώς πεσών στην Μονή Μαχαιρά Γρηγόρης Αυξεντίου έγραψε για το νόημα του αγώνος των Ελληνοκυπρίων κατά των Άγγλων το 1955 – 1959: «Δεν είναι θαύμα η εξύψωσις των ταπεινών, των χωρίς ιδανικά ανθρώπων σε αγωνιστάς; Αυτός είναι ο Έλληνας. Την λευτεριά την έχει μέσα του, την έχει στο υποσυνείδητο του, μπορεί να πει κανείς, μα σαν έλθη η κρίσιμη στιγμή, τότε ξεπετάγεται, την κάνει συνείδηση του και ζωή του, κι ο ταπεινός ο μικρόχαρος μεταβάλλεται σε μαχητή ακατάβλητο»!

Ο απαγχονισθείς υπό των Άγγλων Μιχαήλ Καραολής γράφει από την φυλακή στον αδελφό του: «Είμαι, αγαπητέ μου αδελφέ, πολύ στενοχωρημένος που θα σε λυπήσω με τα νέα μου, αλλά αφού ο Θεός μου επεφύλαξε το πικρόν τούτο ποτήριον «ου μη πιω αυτό»; Γενηθήτω το θέλημα του Παντοδυνάμου. Το Εκτελεστικόν Συμβούλιον απεφάσισεν ότι θα εκτελεσθώ».

O απογχονισθείς Ανδρέας Ζάκος γράφει αυτά τα τελευταία λόγια στον φίλο του Χ. Μπακαλούρη: «Είμαστε Χριστιανοί και ο αντικειμενικός μας σκοπός πρέπει να είναι η Ουράνια Βασιλεία. Πεθαίνουμε απόλυτα ήρεμοι. Εζήτησα να δω μερικούς από σας, μα δεν μου επέτρεψαν. Γεια σας και ο Θεός μαζί σας».

Ένας άλλος ηρωομάρτυρας της αγχόνης, ο Ιάκωβος Πατάτσος, γράφει τον τελευταίο αποχαιρετισμό προς την μητέρα του: «Είναι καιρός να καμαρώσεις για το παιδί σου. Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι άγγελοι Χαίρε αγαπημένη μου μητέρα. Μη κλαίεις για να ακούσεις την αγγελική φωνή μου που ψάλλει Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε και εσύ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σε όλην σου την ζωήν».

Ο επίσης απαγχονισθείς Ανδρέας Παναγίδης γράφει προς την γυναίκα του λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή: «Δεν εκτελούμαι σαν ένας κοινός εγκληματίας, αλλά σαν ένας τιμημένος Κυπραίος. Τώρα που ξέρω ότι σε μία ήμερα θα αντικρύσω την αγχόνη, εχω διπλάσιο θάρρος από πρίν. Ο Χριστός είναι πάντα συντροφιά στα κελλιά μας. Ο Χριστός μας γεμίζει την καρδιά με αληθινή χαρά. Παρακαλούμε τον Θεό να μας σώσει όχι το σώμα, αλλά την ψυχή».

Αυτά ήσαν τα ιδανικά των ηρώων του κυπριακού αγώνος.

Χριστός και Ελλάδα Ορθοδοξία και Παράδοση της Ρωμηοσύνης.

Εβάδιζαν προς τον θάνατο ψάλλοντες τον Εθνικό Ύμνο και τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής. Αυτά τους εδίδαξαν οι γονείς τους, οι δάσκαλοι, οι κατηχητές και οι κληρικοί.

Σήμερα κάποιοι δεν θέλουν να θυμόμαστε αυτόν τον αγώνα που μυρίζει λιβάνι και αγιοκέρι. Προσπαθούν να χλευάσουν και να σβήσουν την μνήμη των ηρώων. Όμως εμείς δεν θα τους ξεχάσουμε. Θα κλίνουμε πάντα ευλαβικά το γόνυ στην μνήμη τους. Θα διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι το 1821 ξανάζησε στα βουνά και στα λαγκάδια της Κύπρου το 1955 – 1959. Και θα έχουμε την σκέψη μας στραμμένη με συγκίνηση στα Φυλακισμένα Μνήματα των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας. Εκεί που τους νεκρούς ήρωες συντροφεύει λίγο χώμα από τον Παρθενώνα και η υποθήκη του ποιητή:

«Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Του απαγχονισθέντος Κυπρίου Στέλιου Μαυρομάτη, 21-9-1956.

Αγαπημένε μου αδελφέ,

Τώρα που σου γράφω είναι Πέμπτη πρωί’. Όπως και συ το ξέρεις, μόνο λίγες ώρες με χωρίζουν από το αναπόφευκτο μοιραίον. Δεν θέλω και δεν πρέπει να λυπάσαι γι’ αυτό, όπως δεν πρέπει να λυπάμαι κι εγώ. Απεναντίας πρέπει να ευχαριστούμε τον πανάγαθο Θεό που θέλησε να με απαλλάξει από τις θλίψεις και τα βάσανα αυτής της πρόσκαιρης ζωής.

Θέλω να ξέρεις πως ο αδελφός σου πεθαίνει με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί ο Θεός τον αξίωσε να φθάσει μέχρι τέλους, χωρίς ποτέ να καμφθεί ή να λιποψυχήσει. Γι’ αυτό πρέπει νάσαι και συ περήφανος για μένα.

Νοιώθω τον εαυτό μου ισχυρόν και γαλήνιον και είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω όλα με θάρρος και υπομονή, γιατί εχω τον Χριστό μέσα μου και με βοηθά. Μήπως δεν μας είπεν ο Ιησούς «μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι»; Από τί λοιπόν να φοβηθώμεν, εφ’ όσον η ψυχή μας θα ζει αιωνίως;

Με άπειρην αγάπην ο αδελφός σου Στέλιος.

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ   Πολιτικός Επιστήμονας